- Λιντ
- (Lied). Είδος τραγουδιού με συνοδεία πιάνου, το οποίο αναπτύχθηκε στις γερμανόφωνες χώρες του 19ου αι. Από τον 12ο αι. το Λ. αναπτύχθηκε ως μουσική σύνθεση, που αναφέρεται εξίσου στη λαϊκή (Volkslied) και στην έντεχνη (Kunstlied), στη μονοφωνική και στην πολυφωνική, στη θρησκευτική και στην κοσμική μουσική. Μία μικρή συλλογή από Lieder ανάγεται στον 15o αι. και περιλαμβάνει προγενέστερες συνθέσεις που προέρχονται από τον Μεσαίωνα μέσω προφορικών παραδόσεων. Η διάδοση της τυπογραφίας και η παραγωγή Lieder από τον Άνταμ φον Φούλντα, συνθέτη των τελών του 15ου αι., ενίσχυσαν την έντονη προτίμηση του γερμανικού πνευματικού πολιτισμού προς αυτή τη μουσική μορφή, η οποία ήταν βασισμένη στη χάρη του ποιητικού κειμένου και στην απλότητα της μελωδίας, συχνά λαϊκής έμπνευσης. Ιδιαίτερη προβολή είχε το Λ. στο έργο του Χάινριχ Iζαάκ (1450;-1517), τα Lieder του οποίου μεταφυτεύθηκαν στα λουθηρανικά χορικά κατά την περίοδο της Μεταρρύθμισης. Θρησκευτικά Λ. (Geistliche Lieder) συνέθεσε ο Λούντβιχ Ζενφλ (1490;-1555), ενώ το κοσμικό Λ. διατήρησε και κατά τον 17o αι. την αυτονομία του από την ιταλική μελοδραματική άρια, κυρίως στα Studentenlieder του Γιόχαν Χέρμαν Σάιν (1586-1630). Προς αυτές τις δύο κατευθύνσεις –τη θρησκευτική και την κοσμική– το Λ. άσκησε μεγάλη γοητεία κατά τον 18o αι. (ιδιαίτερα έντονη στο β’ μισό του αιώνα) με την επιστροφή στην απλότητα της φύσης, που διακήρυσσαν με θέρμη ο Ρουσό (θεωρούνται Λ. οι δύο συνθέσεις του για τραγούδι και πιάνο με τίτλο Les consolations des misères de ma vie) και ο Γιόχαν Γκότφριντ Χέρντερ, που ανακάλυψε στο Λ. το κατάλληλο μέσο για να διεισδύσει και να εκφράσει τη λαϊκή ψυχοσύνθεση. Πριν ενταχθεί στη λαμπρή άνθηση του ρομαντισμού, το Λ. γνώρισε ένα ιδιαίτερο συνθετικό ύφος στα λεγόμενα βιεννέζικα Lieder, που έφτασαν σε υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο με τα Λ. του Γιόζεφ Άντον Στέφαν (1726-1797), ο οποίος στο διάστημα 1778-92 εξέδωσε πολλές συλλογές με παρόμοια έργα, καθώς και με τα Λ. του Χάιντν, του Μότσαρτ και του Μπετόβεν. Ωστόσο, πρώτος μεγάλος συνθέτης Λ. υπήρξε ο Σούμπερτ, ο οποίος συνέθεσε περισσότερα από 600, δημιουργώντας έτσι ένα πρότυπο, που διατηρήθηκε χάρη στην προσφορά των μεγάλων ρομαντικών και μεταρομαντικών συνθετών, Σούμαν, Μέντελσον, Μπραμς, Βολφ, Μάλερ, Σένμπεργκ, Χίντεμιτ και Ρίχαρντ Στράους. Το Λ. απέκτησε οπαδούς και σε συνθέτες άλλων χωρών, ωστόσο απώλεσε το τυπικό γερμανικό πνεύμα του και ακολούθησε μορφές λυρικής ποίησης για τραγούδια και πιάνο, όπως η άρια, το τραγούδι, η ρομάντσα και η ρομάντσα σαλονιού.
Dictionary of Greek. 2013.